The story continues...

Ik durf het haast niet te zeggen maar we zijn blijkbaar nog. niet klaar.

Wellicht heb je er in het verleden wel eens over gelezen, over de schuur achter onze tuin, de schuur van natuurmonumenten (NM). We hebben eigenlijk altijd al het gevoel dat die schuur en het land eromheen, gewoon bij ons hoort. Alsof het al van ons is maar dat weet de eigenaar nog niet... klinkt bekend?

Ik heb dus, net als om dit huis, regelmatig een cirkel getrokken om de grond en om de schuur. Meer daarover straks in het 40-dagen project 'Trek de Cirkel' van de EGZ.

Maar die schuur dus..

Tijdens de verbouwing kwam die wel eens ter sprake maar toen zaten we nog met onze handen en hoofd vol met de verbouwing van ons huis tot droomhuis. Toen al wisten we dat we het land zouden "beërven" vroeger of later.

Wie we ook spraken van Natuurmonumenten, lieten we weten dat we interesse hadden. Maar er bleek een andere partij in de onderhandeling te zijn waar ze eerst mee verder wilden. Wij lieten ze lekker schuiven. Je kan toch moeilijk zeggen dat het verspilde moeite is omdat wij toch die schuur krijgen, gebaseerd op eerdere ervaringen :-). Een aantal weken geleden hebben we ze toch maar zwart op wit laten weten dat we echt geïnteresseerd zijn, zodat ze naam en adres en contactgegevens van ons hebben zodra de andere partij het af laat weten. We hadden trouwens leuke gesprekken met de andere partij. Als mensen gunnen we ze een plek als dit, maar helaas effe niet achter ons huis.

Op de @Home (kring, huisgroep...), deelde ik laatst over spreuken 31:16 Zint zij op een akker, dan verwerft zij die, van de verdienste van haar handen plant zij een wijngaard. Het ging die avond over wat je nodig hebt van de groep. Ik heb toen gevraagd of ze mee willen danken voor de akker waar ik mijn zinnen op heb gezet. Danken, omdat we dankbaar zijn voor wat we gaan krijgen, ook al hebben we het niet. Dat heeft niets te maken met claimen of jezelf oppeppen om iets te gaan geloven, nee het is een zeker weten. Een diepe overtuiging. Een vrede ook al lijken de omstandigheden anders. Deze schuur gaat tot Zijn eer en Zijn glorie zijn ,al weet ik nog niet precies hoe. 

Een paar weken geleden kregen we in een gesprek met onze gebiedsmanager aanmoediging om de tuin alvast te gebruiken als moestuin of boomgaard of zo. "doe alsof het je eigen terrein is". Ook leuk, maar net niet wat we willen. Alhoewel we al wel plannen gingen maken om het terrein in te nemen. Risico zou dan zijn, dat als we alles beplant hadden, de andere partij toch eigenaar zou worden. Alhoewel, is ie weer... risico, hoezo?

Ik heb de afgelopen weken geprobeerd de andere partij te contacten maar geen gehoor aan die kant. 

Inmiddels heb ik onze vlierbessenwijn gebotteld. Het is dan nog geen wijn van druiven, maar het is tenminste wel eigen pluk en eigen wijn! Net als al die potjes bramenjam die in de kast staan...

Vorige week werden we, eindelijk, gebeld door NM of we in gesprek wilden want de andere partij had afgehaakt. We hebben direct afgelopen woensdag een gesprek gehad en onze plannen uitgelegd. Ons plan is dat er voor nu geen plannen zijn om te verbouwen of om er iets commercieels van te maken maar wat niet is kan nog komen. We hebben een goed gesprek gehad en komende woensdag wordt het gesprek vervolgd. Geen idee hoe lang het gaat duren want de partijen waar zaken mee gedaan moeten worden zijn log en traag, zeggen ze.....

Vanmiddag sprak KJ een echtpaar dat hier een rondje liep, Ze hadden graag ons huis en de schuur gekocht om er schaapjes op te zetten. De schaapjes komen er, alleen blijven wij er ook :-) . wordt vervolgt! 

We spreken steeds boeren of ondernemers hier uit de buurt die dit plekje ook wel hadden willen hebben. Een schuur om caravans op te slaan of om op het landje iets te verbouwen of om dicht bij hun koeien te wonen. We hebben onze wensen aan God bekend gemaakt, zomaar. En God hoort, zomaar.

Waarom?

Geen idee, omdat Hij zo goed is denk ik. Omdat Hij vader is. en welke vader wil zijn kinderen nou niet verwennen waar hij kan?